Bus Experience

बस अति नै भिड छ । पुतलीसडक चोक, बागबजार, डिल्लीबजार जाने सबै बाटोमा मान्छे नै मान्छे ले भरिएका छन् । मान्छे पनि कति हुन्, सबै आ-आफ्नै धुनमा मस्त र व्यस्त छन् । सदा, पुतलीसडक बाट कोटेश्वर जाने म, आज भने पुतलीसडक बाट चाबहिल तिर लाग्दैछु । नेपाल यातायात, काठमाडौँ मा सडक मा गुड्ने गाडिहरु मध्ये मलाई सबैभन्दा मन पर्ने ब्रान्ड !

चाइनिज गाडि नै हो क्यार, यो नेपाल यातायात का गाडिहरु, गाडि सानो सानो भएपनि, ठूला ठूला झ्यालहरु छन् । अनि, जोकोही ले अनुमान गरेभन्दा तेब्बर मान्छे एउटै गाडिमा चेपिएकाहुन्छन् । हुन त आफ्नो टाइम छ गाडि को, हरदम ड्राइभर घडि हेर्दै गाडि चलाउँछन् । अत: नेपाल यातायात चढ्दा प्राय: ढिलो हुँदैन, यदि धेरै ठूलो जाम मा फसिएन भने ।

आज म मात्र एक्लो छैन, मेरो साथ मा दाजु पनि हुनुहुन्छ, हामीलाई सुकेधारा पुग्न हतार छ । दाजुले बसपार्क जाउँ भन्दा भन्दै मैले नेपाल यातायात सुझाएँ । यो गाडि मा चढ्दा थाहा हुन्छ कि, खुट्टा मा पनि आँखा हुनु जरुरी छ भनेर । एउटा पाइला राख्न पनि धेरै सोच्नुपर्छ, यस्तो सकस हुन्छ कि, गाडि मा उभिँदा केही मा समाउनुपर्ने जरुरी हुँदैन । चारैतिर नै मान्छे बाट घेरिएका हुन्छौँ, तातो श्वास मा बाफ्फिरहेका हुन्छौँ । त्यसमाथी कन्डक्टरले एकसाइड समातेर पछाडि जानुस त भन्दा बसमा भा’को सबैको मथिंगल रिंगिन्छ । तर आज यसो भएको छैन, भर्खर गाडि आएर रोकिएकोले होला, हामी दुइजनाले चढ्ने बित्तिकै सिट पायौँ ।

पुतलीसडकबाट नेपाल यातायात चढ्दा सिट पाइयो भन्दा आफूलाई भाग्यमानी मान्नुपर्छ । दाँया साइडमा, डबल सिट छ भने वाँया साइडमा सिंगल सिट छ । हामी दुई दाजुभाइ, दाँया तिर को सिटमा बस्यौँ, तर एउटैमा होइन । एक – एक जना फरक सिटमा बस्यौँ । गाडि भरिन थाल्यो, मान्छे को भिड बढ्यो । घडि हेर्दै ड्राइभर ले गाडि कुदाए । कुदाउन पनि धेरै नै कुदाउँछन्, नेपाल यातायात चाँहि अरुको तुलनामा ।

भाटभटेनी मा एउटी बुढि आइमाई बसमा चढिन, साथ मा उनको नाती वा यस्तै कोही थियो २०-२२ वर्ष जतिको । सिटमा बसेको कोही भलाद्‍मी बोले, बुढिआमालाई सिट छोडिदिउँ, तर उनीभने आफैँ सिटमा लपक्क टाँसिएका थिए, छोड्नुपर्ला भनेर । ती भलाद्‍मीले त्यति नभन्दै, दाजु ले सिट छोडिदिसक्नुभएको थियो, ती बुढीआइमाई लाई । बुढी गजक्क परेर, सिटमा बसिन, दाजु त्यहीँ कोचिएर उभिनुभयो, मैले मेरो सिटमा बस्नलाई भनेँ, भै’गो तैँ बस् भन्नुभएकोले म नै बसेँ सिटमा ।

गर्मीहुन थालेको छ, गाडिमा कोचिएका मान्छेहरुको श्वास ले । सम्झँदा पनि गज्जब लाग्छ, त्याँ कसैलाई अहिलेको माहामारी फैलिएको स्वाइन फ्लु लागेको भए, मान्छे जति सबै सोत्तर हुनेथिए । गाडि वालुवाटारमा रोकियो, ती बुढिआइमाई सँगै सिटमा रहेकी एकजना को स्टप आइपुगेकोले उनी ओर्लिन । म सोच्दैथिँए, अब दाजु बस्नुहुन्छ होला, अनि दाजु पनि तयार हुनुहुन्थ्यो बस्नलाई । जब दाजु बस्न थाल्नुभयो, ती बुढीले हातले छेकिन र उनकै आफन्तीलाई सिटमा राखिन, त्यही अघि सँगै आउने केटालाई ।

झनक्क रिस उठ्यो मलाई, तर चुपचाप नै थिँए । दाजुलाई हेरेँ, दाजुले मलाई हेर्नुभयो, भित्र भित्र रिस उठेको भए पनि हामी हाँस्यौ । लाग्यो, बेक्कार छोडिएछ, यति कठिन यात्रा मा त्यो सिट त्यो बुढीलाई । आफू कोचिएर भएपनि, सिट छाडिदिएको तर ती बुढीले सम्झिनन् । साँच्चि, गुन गर्ने जमाना गएछ कि जस्तो लाग्यो । हुन त यो सम्मान सँग पनि जोडिएको कुरा हो । वृद्ध वृद्धा को सहयोग र सम्मान गर्नुपर्छ, त्यो थाहा छ अनि गरिएको पनि छ तर कहिँलेकाँहि यस्तो हुँदा चाँहि भने, बेक्कारमा यसो गरिएछ जस्तो लाग्छ । कम्तिमा ती बुढि आइमाईले एकपटक सोध्नु त पर्थ्यो । घर पुगियो तर बाटो भरि त्यही कुरा मनमा आइरह्‍यो । त्यती सम्मान का साथ ती बुढी आईमाईलाई सिट छोडिदिएको तर उनले त पछि आफैँलाई बस्न दिइनन् । कस्तो संस्कार आएछ, हामीमा !

नेपाल यातायात मा सिट पाउँदा, युद्ध जितेको अनुभव सायद यसै कुरा ले पनि होला । यस्ता कुराहरु प्राय: गाडिहरुमा घटिरहेका हुन्छन् । लाग्छ, संवेदना त सबै मा शुन्य छ । कुनै महिला बच्चा लिएर बसमा चढिन् भने, त्यही सिट नछोड्ने मान्छे नै अगाडि बोल्छ, उहाँको लागि सिट छोड्दिउँ, उ भन्छ मात्रै तर सिट बाट टसमस हुँदैन । अनि कहिलकाँहि त्यही पहिलेको कुरा ले पनि आफूलाई पनि सिट छोड्न मन लाग्दैन । तर पनि मन ले मान्दैन, अनि फेरि त्यहीँ कोचिएर उभिन्छु, अरु कसैका लागि सिट छोड्दै । अनि त्यो सिट मा पछि अरु नै कोही आएर बसिदिन्छन्, एकपटक बसौँ भनेर पनि भन्दैनन्, म सहिदिन्छु, अब त्यही परको स्टप त हो नि भन्दै ।